Repetition of God’s Name is the process by which the dedicatory attitude can be cultivated and grown. When confronted by a calamity, you must attach yourself to this spiritual practice, even more firmly, instead of losing faith in it and getting slack. Do not give up the medicine, when you need it the most! The pity is that when most people face the first disappointment, they lose courage and confidence, and give up their Lord! There are also others, who call out the Names of the Lord, when they are displeased with some happenings, or when they are depressed, in a tone indicative of disgust, uttering it with a sigh or a groan. This is very incorrect. The Name of the Lord must always be pronounced with joy, gratitude, exultation and remembering Him in all splendour. Call Him with Love, call Him with a heart full of sincere yearning.
– Divine Discourse, October 15, 1966
கடவுளின் திருநாமத்தை ஜபிப்பதன் மூலம் தான் அர்ப்பணிப்பு மனப்பான்மையை வளர்க்க முடியும். உங்களை ஒரு பேரிடர் எதிர்கொள்ளும் பொழுது, நம்பிக்கையற்று தளர்ந்து விடாமல், மேலும் உறுதியுடன் இந்த ஆன்மீகப் பயிற்சியைப் பற்றிக் கொள்ள வேண்டும். உங்களுக்கு மிகவும் தேவையான பொழுது, மருந்து உட்கொள்வதை விட்டுவிடாதீர்கள்! பரிதாபகரமாக மக்கள் தமக்கு ஏற்படும் முதன் ஏமாற்றத்திலேயே, தைரியத்தையும் நம்பிக்கையையும் இழந்து தம் கடவுளை விட்டுவிடுகின்றனர்! மேலும் சிலர், சில சம்பவங்கள் நடக்கும் பொழுதோ, தாம் உளச்சோர்வடையும் பொழுதோ, பெருமூச்சுடனோ, முனகலுடனோ வெறுப்பு கொண்டது போல் கடவுளின் திருநாமங்களை உச்சரிக்கின்றனர். இது மிகவும் தவறானதாகும். எப்பொழுதும் மகிழ்ச்சி, நன்றி மற்றும் களிப்புடன், அவரது முழு மகிமையையும் நினைவில் நிறுத்தி அவருடைய திருநாமத்தை உச்சரித்திட வேண்டும். அவரை அன்புடன் கூப்பிடுங்கள், இதயம் கனிந்த, உளமார்ந்த ஆவலுடன் அவரைக் கூப்பிடுங்கள்.
– தெய்வீக உரை, அக்டோபர் 15, 1966
Thought for the day as written in Prasanthi Nilayam (Tamil) 