Sai Inspires (Tamil Translation): 3rd February 2013

A brahmin was once crossing a river bed, and some men were washing clothes. Finding a nice new silk shawl on his shoulder, they fell upon him in a group, shouting that it belonged to the palace and had been given to them to be washed, but had been stolen and not been traced. The poor brahmin screamed “Narayana, Narayana” when they rained blows on him. Immediately Lord Narayana rose from His seat, walked forward, stopped and returned to His seat! His surprised consort asked Him the reason for His strange behaviour. Lord Narayana said, “I wanted to help that poor brahmin who has fallen into a den of scoundrels, but he has started beating them blow for blow – My help is no longer needed!” Leaving everything to His will is truly the highest form of devotion and the easiest way to win His Grace.

– Sathya Sai Speaks, Volume I, Maha Shivarathri, 1955

ஒரு பிராமணர் ஒரு முறை ஒரு ஆற்றைக் கடந்து கொண்டிருந்தார். அப்போது சில மனிதர்கள் துணி துவைத்துக் கொண்டிருந்தனர். அவர் தோள் மேல் இருந்த ஒரு பட்டுச் சால்வையைப் பார்த்து, அது அரண்மனைக்குச் சொந்தமானது என்றும், தம்மிடம் அதனை துவைப்பதற்காகக் கொடுக்கப்பட்டது என்றும், அது திருடுபோய் எங்கும் காணாது போய்விட்டது என்றும் கத்திக் கொண்டே அவர் மீது பாய்ந்தனர். அந்த ஏழை பிராமணர் தன் மேல் அடி விழும்போது, “நாராயணா, நாராயணா” என்று அலறினார். உடனே, பகவான் நாராயணன் தன் இருக்கையிலிருந்து எழுந்து, முன் சென்று, நின்று மீண்டும் இருக்கைக்கே வந்து சேர்ந்தார்! ஆச்சரியப்பட்ட தாயார் அவருடைய இந்த வினோதமான செயலுக்கான காரணத்தை வினவினார். பகவான் நாராயணர், “அந்த துஷ்டர்களின் கூட்டத்தில் மாட்டிக் கொண்ட அந்த ஏழை பிராமணரைக் காப்பாற்றுவதற்காகச் சென்றேன். ஆனால், தன் மேல் விழும் ஒவ்வொரு அடிக்கும் அவரே பதிலடி கொடுக்கத் துவங்கினார் – என் உதவி அவருக்குத் தேவைப்படவில்லை!” என்று கூறினார். அனைத்தையும் அவரது சங்கல்பத்திற்கு விட்டுவிடுவதே மிகவுயர்ந்த பக்தியும், அவருடைய அருளைப் பெறுவதற்கான எளிய வழியாகும்.

– சாயி அருளமுதம், அத்தியாயம் 1, மஹா சிவராத்திரி, 1955