Egoism is the most dangerous illusion that has to be exploded and destroyed. Arjuna too suffered this ego. One day when Krishna brought the chariot back to camp, Arjuna wanted that like all charioteers, Krishna should get down first and open the door of the chariot for him. Krishna refused and insisted that Arjuna should alight before He does. At last Krishna won and Arjuna got down. As soon as Krishna left His seat and touched the ground, the chariot went up in flames! The fact was that the various fiery arrows that had the power of burning the chariot had actually hit the target, but due to the presence of Krishna, their igniferous powers could not manifest themselves. Realising this, humbled Arjuna; his egoism had a rude shock. He also realised that every action of Divinity was full of significance.

– Divine Discourse, January 14, 1964

அஹங்காரம் என்பது வெடித்து அழிக்கப்பட வேண்டிய மிகவும் ஆபத்தான ஒரு மாயையாகும். அர்ஜுனனும் இந்த அஹங்காரத்தினால் தவித்தான். ஒருநாள் கிருஷ்ணர் தேரை கூடாரத்திற்கு எடுத்து வரும் பொழுது, அனைத்து தேரோட்டிகளைப் போல் கிருஷ்ணரும் தான் முதலில் இறங்கி தேருடையக் கதவை அவனுக்காகத் திறக்க வேண்டும் என அர்ஜுனன் கோரினான். கிருஷ்ணர் அதற்கு மறுப்பு தெரிவித்து அர்ஜுனனே தான் இறங்கும் முன்னர் இறங்க வேண்டும் என்று வலியுறுத்தினார். கடைசியில் கிருஷ்ணர் வென்று அர்ஜுனன் கீழே இறங்கினான். கிருஷ்ணர் தன் இருக்கையிலிருந்து இறங்கி, தரையைத் தொட்டவுடனேயே தேர் தீக்கிரையானது! காரணம் என்னவென்றால், தேரைத் தீக்கிரையாக்கும் பல பொறி பறக்கும் அம்புகள் தம் இலக்கை சரியாகத்தான் தாக்கியிருந்தன. ஆனால், கிருஷ்ணர் அதன் மேல் இருந்ததால், அவற்றின் எரிக்கும் சக்திகள் அவற்றிலிருந்து வெளி வராமல் இருந்தன. இதனை உணர்ந்த அர்ஜுனன் பணிவடைந்தான்; அவன் அஹங்காரத்திற்கு ஒரு பலத்த அதிர்ச்சி ஏற்பட்டது. தெய்வத்தின் ஒவ்வொரு செயலும் பூரணமான உள்ளர்த்தம் கொண்டுள்ளதை அவன் உணர்ந்தான்.

– தெய்வீக உரை, ஜனவரி 14, 1964