When Krishna said, “Remove the defect in vision, then the author of this Universe can be congested,” Arjuna sought the cause for this faulty vision. Krishna explained, “Between Me and this universe, there moves maya (delusion). It is indeed a hard task for one to see beyond maya, for maya too is Mine. It is of the same substance; it is My creation and under My control. It will turn in a trice, even the mightiest among men, head over heels! Do not take maya to mean some ugly thing that has descended from somewhere else; it is an attribute of the mind which makes you ignore the true and the eternal Paramatma (Supreme Self) and instead value the manifold multiplicity of Name and Form. It causes the error of believing the body to be the Self, instead of the embodied (the Deha instead of the Dehi). To overcome maya is surely the most difficult task. Only those who are wholeheartedly attached to Me can conquer My maya.”

– Geetha Vahini, Chapter 13

கிருஷ்ணர், “பார்வையின் குறைபாட்டை களையவேண்டும், பின்னரே இந்த ப்ரபஞ்சத்தின் படைப்பாளியை உணரமுடியும்”, என்று கூறியபோது, அர்ஜுனன் இந்தப் பழுதடைந்த பார்வையின் காரணத்தை அறிய விழைந்தான். கிருஷ்ணர் இவ்வாறாக விளக்கினார், “எனக்கும் இந்தப் ப்ரபஞ்சத்திற்கும் நடுவே, மாயை ஊடுருவுகிறது. மாயையைக் கடந்து பார்ப்பது உண்மையிலேயே மிகவும் கடினமான செயல்தான். ஏனெனில், மாயையும் என்னுடையது தான். அதுவும் அதே பொருளால் ஆனது தான். அது என் படைப்பாகும், மற்றும் அது என் கட்டுப்பாட்டுக்குள் உள்ளது. மிகவும் உயர்ந்த மனிதர்களையும் கூட அது கணநேரத்தில் தலைகீழாக மாற்றிவிடும். வேறு எங்கிருந்தோ தோன்றிய இழிவான ஒரு பொருள் என்று நீங்கள் மாயையைப் புரிந்து கொள்ளக்கூடாது. இது, உண்மையான என்றும் நிலைத்த பரமாத்மாவை புறக்கணிக்க வைத்து நாமம் மற்றும் உருவத்தின் பல்வகைத்தன்மையை உயர்த்தி மதிப்பிட வைக்கும் மனதின் ஒரு அம்சமே ஆகும். உள்ளுறையும் ஆன்மாவை “தான்” என்று கருதாமல் இந்த உடலையே “தான்”-ஆகத் தவறாக நம்ப வைக்கிறது. மாயையை வெற்றிகொள்வது நிச்சயமாக மிகவும் கடினமான செயலாகும். இதயப்பூர்வமாக என்னுடன் இணைந்தவர்கள் மட்டும் தான் என் மாயையை வெற்றிகொள்ள முடியும்.”

– கீதா வாஹினி, அத்தியாயம் 13

அந்திவேளையில் எல்லாப் பொருட்களும் மங்கலாகத் தெரியும் நேரத்தில் நீங்கள் நடந்து கொண்டிருப்பதாகவும் ஒரு கயிறு பாதையில் உள்ளதாகவும் நினைத்துக் கொள்ளுங்கள். இப்பொழுது, இதனைப் பார்க்கும் ஒவ்வொருவருக்கும் இது ஒரு துண்டு கயிறுதான் என்றாலும் அவரவர்கள் எண்ணப்படி அது என்ன என்பது புலப்படும். ஒருவர் அதனை பூமாலையாக எண்ணுவார். மற்றோருவரோ அது நீரின் ஓட்டத்தால் ஏற்பட்ட தடம் என நினைத்து அதன்மேல் நடப்பார். மூன்றாமவர் மரத்திலிருந்து சாலையின் மேல் விழுந்த ஒரு படர்க்கொடி என்று எண்ணுவார். மற்ற சிலரோ அது பாம்பு என எண்ணி அச்சப்படுவர். அது போல், எந்த மாறுதலும் இல்லாத, மாற்றப்படமுடியாத ஒரே தெய்வத்துவம் இந்தப் பிரபஞ்சத்தில் அந்திவேளை போன்ற மாயையினால் பல்வேறு பெயர்களும் உருவங்களும் கொள்கிறது. எவ்வாறு மங்கிய ஒளி மக்களைக் குழப்பி, அவர்களுள் பல்வேறு உணர்ச்சிகளையும், விளைவுகளையும் ஏற்படுத்துகிறது, மாயையும் மக்களை குழப்பிவிடுகிறது. கயிறு பல்வேறு விதமாகப் புலப்பட்டாலும், எப்பொழுதும் கயிராகத்தான் இருக்கிறது.

– கீதா வாஹினி, அத்தியாயம் 12