Practice is the real thing that matters in spirituality. Scholarship is a burden, many times a handicap even. So long as God is believed to be far away, in temples and holy places, one will feel religion a burden and a hurdle. But install Him in your heart and you feel light, burdenless and even strong. It is like the food basket – when carried on a shoulder, it feels heavy. You are too weak, even to carry it. But sit near a stream and eat your food from the basket – though the food weight has not decreased, you feel stronger and joyful. That is the consequence of taking the food in. Do likewise, with the idea of God. Do not carry it on the shoulder, take it ‘in’! The scriptures teach, “God is verily the Life-breath, of every soul.” So practise to live in His Glory, in His Memory, in His contemplation, every single moment of your life.

– Divine Discourse, February 18, 1964

ஆன்மீக விஷயங்களில் நீடித்தப் பயிற்சியே உண்மையில் தேவைப்படுகிறது. பாண்டித்தியம் ஒரு சுமையே, பல சமயங்களில் அது ஒரு ஊனமாகக் கூட உள்ளது. கடவுள் எங்கோ தொலைவில், ஆலயங்களிலும், புனிதத் தலங்களிலும் மட்டுமே உள்ளார் என்ற நம்பிக்கை உள்ள வரையில், மதம் என்பது ஒரு சுமையாகவும், தடங்கலாகவும் தான் தோன்றும். அவரை உங்கள் இதயத்தில் பிரதிஷ்டை செய்து கொண்டால், சுமை குறைந்து, ஏன் மேலும் பலமாகவும் ஆகிவிடுவீர்கள். அது ஒரு உணவுக் கூடையை தோள்களில் சுமந்து செல்வது போல் பளுவாக இருக்கும். நீங்கள் அதனை சுமக்கக்கூடத் தெம்பில்லாமல் இருக்கிறீர்கள். ஆனால் ஒரு ஓடையில் கரையில் அமர்ந்து அந்த உணவுக் கூடையில் உள்ள உங்கள் உணவை நீங்கள் உண்டால், உணவின் எடை குறையாவிடினும், நீங்கள் பலமாகவும், மகிழ்ச்சியாகவும் ஆகிவிடுவீர்கள். உணவை உட்கொள்வதின் பலன் அதுவே. அவ்வாறே கடவுள் விஷயங்களிலும் செயல்படுங்கள். அதனை தோள்களில் சுமக்காதீர்கள், உட்கொள்ளுங்கள்! புனித நூல்கள், “ஒவ்வொரு ஆன்மாவின் உயிர் மூச்சே கடவுள்” என்று உபதேசிக்கின்றன. ஆகையால், உங்கள் வாழ்வின் ஒவ்வொரு கணமும் அவரது மகிமையிலும், அவர் நினைவிலும், அவரைப் பற்றியச் சிந்தனையிலும் வாழ்ந்திடுங்கள்.

– தெய்வீக உரை, பிப்ரவரி 18, 1964